Ik kan niet naar school, omdat ik het belangrijker vind om te werken voor eten voor mijn moeder en zusjes
Achmed (14 jaar), gevlucht uit Qamishlo
Er gaat geen dag voorbij zonder dat we te horen krijgen dat er weer bomaanslagen zijn gepleegd op onschuldige mensen. Veel gezinnen hebben inmiddels hun huis, baan en familieleden verloren. Er zijn naar schatting 4.8 miljoen mensen uit Syrië gevlucht naar buurlanden. Daarvan zijn ongeveer 2,6 miljoen kinderen. Meer dan de helft van alle vluchtelingenkinderen uit Syrië gaat niet naar school.
Na het zien van de afschuwelijke beelden van de Koerdische Yazidi minderheden, die waren gevlucht en uitgehongerd op de Singal berg verbleven, besloot ik om terug te gaan naar het gebied waar mijn familie jaren geleden vandaan is gevlucht, om te werken als vrijwilliger in een vluchtelingenkamp in Irak.
ONE jeugdambassadeur Shakiz reisde af naar een vluchtelingenkamp in Irak
Activiteiten voor de vluchtelingkinderen
Ik kwam aan in het Ashti kamp, waar ik een dag mee ging helpen in het buurtcentrum met activiteiten voor de kinderen. Ik werd omsingeld door een groep van ongeveer 15 enthousiaste kinderen. Terwijl ik me kort voorstelde en uitlegde dat ik een dagje kwam helpen, bekeken de kinderen me aandachtig. Daarna begonnen ze me enthousiast allerlei vragen te stellen.
De eerste paar uren hadden we een paar educatieve activiteiten georganiseerd voor de kinderen tussen de 4 en 10 jaar. Later kwamen ook de oudere kinderen tussen 10 en 17 jaar erbij. Knutselen, schilderen, zingen en dansen; dat waren de hoofdactiviteiten. Het was een regenachtige dag, dus veel activiteiten deden we binnen.
Voor de oorlog
Veel van deze activiteiten werden door de moeders zelf gedaan. Er was naast het buurtcentrum ook een tent waar les werden gegeven aan alle kinderen. Veel van de docenten wonen zelf als vluchteling in het kamp. Voordat er oorlog was, gaven ze les op reguliere scholen. Nu doen ze alles vrijwillig, gesteund door een paar non-profit organisaties, die zorgen voor materialen en andere benodigdheden.
‘’Juffrouw kunt u mij alstublieft Engels leren lezen?’’
Een van de kinderen was de 14-jarige Achmed, die mij als eerste een hand gaf en zich voorstelde. Hij woont nu al ongeveer 4 jaar in Irak en hij komt oorspronkelijk uit Qamishlo, Syrië. Op een trotse toon zei Achmed, ‘’How are you?’’
‘’I am very good, young man. Thank you.’’ Antwoordde ik. Ik vroeg aan hem waar hij Engels had geleerd. Daarop kreeg ik als antwoord dat hij van een paar Engelse vrijwilligers les had gehad. Het is zo mooi om te zien hoe snel kinderen dingen oppikken!
Achmed vroeg of ik hem een paar woordjes Engels kon leren, zodat hij die tegen een meisje kon zeggen, dat hij leuk vond. We spraken af dat ik hem en 5 andere kinderen Engels zou leren, als ze mee zouden helpen met opruimen. We raakten ondertussen dieper in gesprek. De andere kinderen kwamen net uit school en lieten trots zien dat ze hun naam in het Arabisch konden schrijven. Op de vraag waarom Achmed niet naar school ging, antwoordde hij dat hij zijn moeder en zusjes moet helpen door te werken voor een inkomen. Hij zei dat hij het belangrijker vind om voor hen te zorgen. Hij werkt sinds zijn 11de in de stad Sulaymania, waar hij kleine klusjes en werkzaamheden in de bouw uitvoert.
Alfabet
Zoals afgesproken begon ik de kinderen het Engelse alfabet te leren. Sommigen kenden al een paar letters. We begonnen met het zingen van het Engelse alfabet, totdat ze het alfabet helemaal uit hun hoofd kenden. Daarna deden we een paar schrijfoefeningen. Na anderhalf uur konden ze allemaal hun naam in het Engels schrijven. Enthousiast lieten ze aan de ouderen zien, wat ze allemaal hadden geleerd.
‘’Er zijn in de kampen meisjes van rond de 14 jaar, die getrouwd zijn met 45-jarigen.’’
Ik kwam in gesprek met een van de begeleiders, die moeder was van 5 kinderen. Ik vroeg hoe haar leven voor de oorlog eruit had gezien. Ze gaf aan dat ze het toen erg moeilijk had, omdat haar zoon een ernstige ziekte heeft. Maar dat ze toen wel een eigen huis en vaste baan had. Ze vertelde mij over hoe de situatie voor veel gezinnen nu is. Nadat ze gevlucht zijn, is het voor hen erg zwaar om van nul weer opnieuw te beginnen. Veel gezinnen huwelijken daarom noodgedwongen hun dochters uit aan lokale families, in de hoop dat ze een beter leven krijgen. Omdat dit niet legaal is, wordt het stil gehouden. Soms zijn de meiden pas 14 jaar. Vaak zijn de mannen 30 jaar ouder en hebben al één of meerdere vrouwen. “Het enige waarop wij hopen, inshallah, is dat wij ooit terug kunnen om weer een veilig en normaal leven op te bouwen.”
Aan het einde van de dag ging ik terug met veel emoties en verdriet. Een ervaring rijker, dat zeker, maar de machteloosheid die ik voelde was sterker. 17 jaar geleden zat ik in dezelfde situatie: uitgehongerd en zonder geld in een vluchtelingenkamp. Er waren dagen dat mijn moeder huilend naar mijn oma en opa belde, omdat ze het niet meer zag zitten. Hoewel we traumatische herinneringen hebben, zijn we uiteindelijk goed terecht gekomen. Zelf studeer ik nu in Nederland. Onderwijs heeft mij de kans gegeven om me in te zetten voor kinderen en gezinnen die net als ik een betere toekomst verdienen.
Wilt u, net als ik, ook iets voor hen betekenen? Dan kunt u onze petitie tekenen en wereldleiders oproepen onderwijs voor vluchtelingenkinderen te verzorgen!
