Het nieuwe DATA Report van 2017, toont aan dat in 2016 een recordbedrag is besteed aan ontwikkelingssamenwerking. Goed nieuws toch? Niet helemaal… Er bestaan nog steeds grote verschillen in de bedragen en de kwaliteit van de financiering die landen krijgen. Het is zelfs zo dat er juist steeds minder geld gaat naar ’s werelds armste landen, en dus naar de allerarmste burgers. De helft van de armste mensen ter wereld woont in Afrika. Juist zij dreigen in de steek te worden gelaten.
1. Er gaat minder hulp naar de landen die dit het hardst nodig hebben.
Het aandeel van wereldwijde hulp voor de minst ontwikkelde landen ter wereld daalde van 32% in 2013 naar 28% het afgelopen jaar. Het deel dat naar Afrika ging daalde bovendien van 33% in 2015 naar 32% in 2016.
2.Een steeds groter deel van het geld blijft hangen in de donorlanden.
DAC-donoren – een internationaal forum met veel van de grootste geldschieters – spendeerde 15,4 miljard dollar aan de ondersteuning van vluchtelingen en asielzoekers in hun eigen landen in 2016, een stijging van 27% ten opzichte van het jaar daarvoor. Hoewel landen zéker geld moeten besteden om vluchtelingen onderdak en bescherming te bieden, zou dit geld niet mogen meetellen als ontwikkelingssamenwerking.
3. De meeste Afrikaanse landen komen hun beloftes niet na wat betreft zelf investeren in o.a. gezondheidszorg, onderwijs en landbouw – de cruciale voorzieningen wanneer een groot deel van de bevolking in extreme armoede leeft.
Om te voldoen aan eerder gemaakte beloftes moeten veel kwetsbare Afrikaanse staten of minst ontwikkelde landen hun uitgaven voor onderwijs met 20% verhogen, voor gezondheidszorg met bijna 50% en voor landbouw met meer dan 100%.
4. Private financiering – zowel binnenlands als internationaal – zal essentieel zijn voor een duurzame economische lange termijn basis voor belastingen, werkgelegenheid en inclusieve groei.
Bedrijven en organisaties van elke omvang hebben een rol te spelen in de strijd voor duurzame ontwikkeling. Maar investeringen in Afrika zijn tot nu toe wisselend en ongelijk verdeeld. Zes landen, waarvan vijf rijk aan grondstoffen, kregen samen 75% van de buitenlandse rechtstreekse investeringsstromen voor Afrika’s minst ontwikkelde landen en kwetsbare staten in 2016: Angola, Egypte, Nigeria, Ethiopië, Mozambique en Congo.
5. Maar private financiering mag overheidsinvesteringen niet vervangen.
Ontwikkelingssamenwerking is cruciaal in de strijd tegen extreme armoede. En is nog steeds een erg belangrijke bron van inkomsten voor de meeste kwetsbare landen.
In 1990 stierven ongeveer 35.000 kinderen per dag aan voorkombare en behandelbare ziektes. 25 Jaar later is dat aantal gehalveerd! Gedurende diezelfde periode konden bijna 1,1 miljard mensen aan extreme armoede ontsnappen. Een opmerkelijk partnersschap tussen ontwikkelingssamenwerkingsdonoren, stichtingen, regeringsleiders, het maatschappelijk middenveld en de privésector ligt aan de basis van deze resultaten. We moeten nu de vaart in deze vooruitgang houden!
Benieuwd naar het volledige verhaal? Lees nu het DATA-rapport 2017.
