Benedicto woont in Zeze, een dorpje in het westen van Tanzania. Als zoon van zelfvoorzienende boeren trad hij in hun voetsporen.
“Tot 2004 brachten onze gewassen genoeg op om er goed van te leven”, zegt Benedicto. Een toename in slecht landbeheer deed de oogst plots dalen. “We kregen het veel moeilijker. Soms hadden we zelfs niet genoeg te eten.”
“Ik verwachtte niet dat ik naar het middelbaar onderwijs kon gaan. Het was elke dag weer worstelen.”
Toch slaagde hij erin om in Iringa te studeren. Hij was erg onder de indruk van de plaatselijke overheidsinvesteringen in wegen en diensten – een groot contrast met Zeze.
De periode in Iringa opende hem de ogen en zette hem aan om actie te voeren voor positieve verandering.
In het middelbaar kreeg Benedicto de bijnaam Lampard, naar de Engelse voetbalspeler die beroemd is om zijn passes over een lange afstand. “Toen ik de leerlingen vroeg waarom ze mij zo noemden, zeiden ze ‘omdat er een lange afstand is tussen je maaltijden’.”
Benedicto was nu nog meer vastberaden om te strijden tegen ongelijkheid. Bij zijn terugkeer in Zeze richtte hij er de coöperatie Mboni ya Vijana Group (MVG) op: Swahili voor ‘de ogen van de jeugd’. Met deze jongerenorganisatie zou hij zijn visie waarmaken.
Twee jaar later bouwt Benedicto gestaag aan zijn droom van een gemeenschap die met duurzame landbouw in het eigen levensonderhoud voorziet. Hij zou het land graag opnieuw vruchtbaar maken. Investeren in commerciële gewassen die plaatselijk goed gedijen. En projecten oprichten die inkomsten genereren. Zo wil hij een einde maken aan de verwoestende hak- en brandcultuur.
Benedicto leende belangeloos landbouwgrond aan leden van de coöperatie die er zelf geen hadden. En hij kocht kampeermateriaal voor jeugdkampen waar mensen samen werken, praten en plannen maken.
MVG kweekt met succes handelsgewassen zoals moringa, zonnebloemen en bananen, en deelt gratis zaden uit aan iedereen in het dorp die erom vraagt. De organisatie plaatste ook zestig bijenkorven en bouwt een opslagplaats voor landbouwproducten op grond geschonken door het dorp.
“Ik droom van een dorp waar de mensen zelf voorzien in hun eten. Met toegang tot voldoende schoon water en kleren, onderwijs en medicijnen. En met een positieve kijk op vernieuwing”, zegt Benedicto. “Ik wil dat mensen openstaan voor ideeën die hun leven verbeteren. Zoals efficiënte fornuizen, wateropvang en verschillende commerciële landbouwgewassen.”
Zijn enthousiasme en drive om mensen te leren over duurzame landbouw en milieubehoud werpt nu al zijn vruchten af: het land herleeft.
