Deze blog is geschreven door Jamie Drummond, mede-oprichter van The ONE Campaign. Dit
opinie-artikel is onder andere gepubliceerd in The Guardian en The Financial Times. Deze blog is een aangepaste versie.
Eind februari is in Oslo een internationale humanitaire conferentie gehouden over Noord-Nigeria en de regio rond het Tsjaadmeer. Nu vraag jij je misschien af: “Waarom zouden mensen in Nederland zich bekommeren over mensen die zo ver weg leven?”
1.Deze regio is op tragische wijze aangetast door ziektes en door ziekelijke ideologieën die mensen aanzetten tot extremistische terreurdaden. Ebola, zika en malaria slaan sneller toe bij ondervoede mensen; Boko Haram en de IS azen op kwetsbare personen, die nooit toegang tot onderwijs of kansen kregen.Een insectenbeet en een Boko Haram-kogel lijken misschien niet aan elkaar gelinkt, maar zij kunnen dezelfde dodelijke gevolgen hebben in onstabiele regio’s in de wereld.
“Jij bent misschien niet geïnteresseerd in deze verafgelegen aandoeningen, maar zij wel in jou.” Dat was de diepgaande, krachtige en toekomstgerichte boodschap van Bono en Bill Gates vorige week op de Veiligheidsconferentie in München.
2. Borno, een regio in noordoost Nigeria, ligt in het epicentrum van deze uitdagingen en van de ‘drie extremen’: extreme armoede, extreem klimaat en extreme ideologie. Dit trio verwoestte er miljoenen huizen en duizenden scholen, zorgde ervoor dat ziekenhuizen, wegen en bruggen werden gesloten, vernielde boerderijen en dwong 2,5 miljoen mensen uit hun huizen. Het verlies van deze cruciale infrastructuur en de gedwongen verhuizingen betekent dat deze mensen het risico lopen om te verhongeren.
3. Voor de hel van Boko Haram en de gewapende opstand tegen hen losbarstte, zorgden decennia van verwaarlozing en ongebreidelde corruptie al voor verarming bij de burgers. Uitzichtloosheid, ongenoegen en frustratie groeiden, vooral onder jonge mannen. Er is geen betere rekruteringscampagne voor gewelddadige extremisten dan verarmde gemeenschappen en corrupte elites – dus vulde Boko Haram zijn rangen aan met jonge hopeloze mannen.
De strijd om stabiliteit en ontwikkeling – die sowieso al zwak was voor het geweld van extremisten – kreeg nu nog meer klappen te verduren. We kunnen en moéten het tij keren.
Amina’s verhaal
Toen ik enkele maanden geleden in Borno was, ontmoette ik Amina – een twintigjarige moeder van zes kinderen die haar man aan Boko Haram verloor. In welke richting moet Amina kijken, wanneer ze hulp nodig heeft? Naar ons – wij die samenwerken met het lokale maatschappelijke organisaties en goede ambtenaren, met een belofte voor stabiliteit? Of laten we haar aan haar lot en aan Boko Haram over, met hun boodschap van gewelddadig extremisme? Dat is de grimmige keuze waarvoor we staan.
Het doemscenario
Als Nigeria faalt, faalt Afrika. En kan Europa het wel aan als Afrika faalt? We zagen wat er gebeurde door de Syrische burgeroorlog. De bevolkingsomvang van Nigeria en de Sahel is dertig keer groter dan Syrië. Europa worstelt met de instroom van vluchtelingen. Maar als we nu niet tot actie overgaan zal er geen tekort zijn aan rekruten voor extremisten. De gehele Afrikaanse bevolking zal in 2050 verdubbeld zijn, van 1,2 naar 2,5 miljard mensen.
De kansen
In plaats van voor extra ellende en instabiliteit te zorgen, kan deze bevolkingstoename ook kansen bieden voor de regio en de wereld. Economen noemen dit het demografisch dividend – versnelde economische groei omdat er een groter gedeelte van de bevolking beschikbaar is op de arbeidsmarkt en zo kan bijdragen aan de economische groei. Om baat te hebben van dit dividend, moet er worden geïnvesteerd in onderwijs, werkgelegenheid en empowerment. Vandaag ontbreken deze zaken in regio’s zoals noordoost Nigeria. Miljoenen kinderen – waarvan de meerderheid meisjes – kunnen niet naar school.
Onderwijs
Door de kinderen zoals die van Amina een opleiding te geven, hebben ze niet alleen hun hele leven lang meer kansen, maar beschermen wij hen ook voor groeperingen zoals Boko Haram. Hen naar school sturen is een duidelijk signaal van de wereldwijde intentie om terrorisme te bestrijden. Boko Haram betekent niet voor niets ‘Westers onderwijs is verboden’.
Empowerment & werkgelegenheid
Alleen onderwijs is niet genoeg. Dit moet gepaard gaan met werkgelegenheid voor en empowerment van burgers. De private sector moet incentives krijgen om in infrastructuur te investeren. Lokale maatschappelijke organisaties moeten worden ondersteund zodat ze diegenen die verbeteringen beloven hiervoor verantwoordelijk kunnen houden. We moeten anticorruptiewetten versterken zoals wetten die eisen dat informatie rond eigenaarschap van anonieme vennootschappen en trusts openbaar wordt gemaakt. Dit helpt lokale en globale anticorruptie-activisten om ‘geld te volgen’ en er voor te zorgen dat middelen ook echt worden gebruikt om levens te redden, mensen te voeden en onderwijs te geven.
Wat nu?
Al deze acties zullen geld kosten. Maar het zou ons tientallen miljarden, miljoenen levens en wereldwijde onveiligheid kosten als we deze investeringen niet doen. Dus moeten regeringen op plekken zoals de humanitaire conferentie in Oslo al hun gewicht in de strijd gooien om op korte termijn humanitaire noden in te lossen en op lange termijn ontwikkeling te financieren. Krijgen regio’s zoals die rond het Tsjaadmeer deze financiële steun niet? Dan zal de wereld met veel ergere humanitaire tragedies en veiligheidsrisico’s dan vandaag de dag te maken krijgen.
Amina leeft op ‘s mensheids frontlinie tegen onmenselijkheid. We moeten haar steunen om haar kinderen te laten opgroeien, of we moeten aanvaarden dat de frontlinie steeds meer onze kant opschuift, of je nu in Amsterdam of in Lagos woont.